Nadat ik vorige week maar liefst drie potjes had gedraaid voelde ik me een natuurtalent op de pottenbakkers draaischijf. De rest van de week heb ik naast mijn schoenen gelopen, maar nu was het weer tijd de met klei bespatte laarzen aan te trekken voor een nieuwe poging. Ik was in ieder geval goed voorbereid. Mijn lange nagels waren geknipt (snik) en ik had een oude broek aangetrokken. Ik zou weer wat potjes gaan maken, misschien wel groter dan die van vorige week.

Op een plank meende ik mijn drie potjes van vorige week te herkennen … of toch niet? Voorzichtig pakte ik een potje op en keek er in. Ja, mijn eigen Appelig ’11 stond in de bodem gekrast. Vorige week leken de potjes groter (en mooier). “Ze krimpen altijd iets hoor”, zei medecursist M. toen ze mijn verbaasde blik zag. De potjes kon ik laten staan. Die worden eerst afgebakken en dan kan ik ze gaan glazuren.

Ik kon weer gaan draaien. Ik kneedde een homp klei en probeerde deze op de schijf vast te zetten door er met mijn volle gewicht op te hangen terwijl de schijf draaide. Dat lukte. Net als vorige week probeerde ik de klei met mijn handen de hoogte in te duwen. Dat lukte iets minder goed. Op een gegeven moment gebruikte ik zoveel kracht dat ik de klei met plank en al van de draaischijf tilde waardoor de schijf vast zat. Ik had gedacht de draaischijf wel even te bedwingen. Daar dacht de draaischijf duidelijk anders over. K. en M. probeerden uit alle macht de delen van de schijf los te trekken terwijl ik er een beetje lullig bij stond te kijken en me afvroeg wat ik in hemelsnaam gedaan had. Gelukkig merkte K. op dat dit wel vaker voorkwam.

Tot een goed gelukt potje zou het deze week niet komen. Alles wat maar enigszins op een potje leek maakte ik te wijd of ik kneep iets te hard waardoor ie scheef ging hangen. Ik oefende daarom in het afsnijden van een randje met een naald en dat ging uiteindelijk best aardig. Deze week heeft de draaischijf me verslagen. Ik heb gelukkig nog tien weken voor revanche!