Een andere aanpak

Hoezeer ik me ook had voorgenomen GEEN goede voornemens te maken, dat goede voornemen sneuvelt nu al want ik moet weer even op dieet.

Ergens in augustus en september ben ik begonnen om een paar kilootjes kwijt te raken. Gewoon om weer in mijn favoriete spijkerbroek te kunnen. Om nou niet meteen een hele nieuwe garderobe aan te hoeven schaffen leek het me handiger om die kilootjes even kwijt te raken.

Ik stopte met snoepen, stapte wat vaker op de crosstrainer en ging vaker mee met een Nordic Walkinggroepje. Het had effect, ik verloor een paar kilo. Maarrrr, langzaamaan kwamen de Sinterklaaslekkernijen en kerstkransjes in zicht en met dat slechte weer heb ik Nordic Walken een paar weken overgeslagen. Geen goede ontwikkeling dus.

In een magazine las ik laatst dat hardlopen (cardiotraining) niet helpt als je strakker in je vel wilt zitten. Sterker nog, volgens het artikel gaat je buik zelfs meer blubberen als je hardloopt. Jippie, dacht ik, nu hoef ik niet meer op de crosstrainer. Helaas, dat buikje en de kipfiletjes gaan natuurlijk niet vanzelf weg. Je zult daarvoor krachttraining moeten doen en daarnaast kan een beetje bewegen voor de conditie natuurlijk geen kwaad.

Wel kwaad kunnen de zakken chips en de koekjes, die mogen dus niet meer. Daarnaast heb ik mezelf (en mijn vriend) ook nog beloofd wat gezonder te eten. Dat wordt nog wat de komende weken. Zoveel voornemens tegelijkertijd, dat is gedoemd te mislukken. Meestal begin je vol goede moed (of met frisse tegenzin) en haak je na een aantal weken al af. Daarom wil ik het eens anders aanpakken. In plaats van alle middelen tegelijkertijd in te zetten in de strijd tegen de kilo´s wil ik mezelf trainen om telkens een klein onderdeeltje aan te passen. Ik bouw het langzaam op in de hoop makkelijker te kunnen (ont)wennen en het langer vol te houden!

Even op dieet, een update

In mijn blogpost ´Even op dieet´ schreef ik dat ik wel even in een maand die vijf kilo teveel zou afvallen. Ik zou niet meer snoepen, actiever worden door op de crosstrainer te stappen en te Nordic walken. Na één week was ik zeer succesvol en ik was twee kilo kwijt. Nu een maand later is het tijd voor een update.

De crosstrainer en Nordic walken
Hoeveel moeite het me ook kost, het lukt bijna altijd om twee keer in de week op de crosstrainer te stappen. Het lukte overigens niet om er telkens vijf minuten bij te doen. Dat bouw ik nu wat langzamer op. Het is wel te merken dat ik vaker op de crosstrainer sta, ik kan het veel makkelijker volhouden. Voor mijn gevoel duurt het ook minder lang. Voorheen keek ik de minuten om. Nu zet ik geen wekker meer neer maar ik loop een aantal liedjes en check dan de tijd. Tot nu toe heb ik altijd meer minuten gelopen dan ik dacht.
Na de enthousiaste mail van mijn trainster Nordic walking op mijn blogartikel ‘Even Nordic walken’ heb ik met haar afgesproken gewoon elke week te gaan (ook als het regent). Al is het maar om het goeie gevoel dat je na afloop hebt.

Snoepen
Uh, ander onderwerp graag … Zoals te lezen in ´Even leren nee zeggen tegen snoep´ is het snoepen nog wel eens een probleem. Het is misschien niet nodig om totaal te stoppen, één of twee keer in de week een koekje zou moeten kunnen. Maar een snoeppot op je werk gevuld met chocoladerepen is moeilijk te negeren. Inmiddels zijn, dankzij het blogartikel, bijna alle collega´s op de hoogte en de sociale controle is goed. Bij deze kondig ik aan dit onderdeel van de dieetpoging wat serieuzer te nemen.

De weegschaal en de spijkerbroek
Elke keer dat ik de laatste weken op de weegschaal stond kreeg ik hetzelfde getal te zien. Na die eerste twee kilo is er nog maar een halve afgegaan. Een halve kilo in drie weken! Dat betekent dat ik nu op de helft ben van de vijf kilo die ik totaal kwijt wil. Mijn spijkerbroek heb ik inmiddels een halve dag aangehad, langer lukt niet. Ik hoefde gelukkig ook maar een halve dag te werken (dat je niet denkt dat ik ‘m halverwege de dag heb uitgeschopt :-)).

Ik moet helaas concluderen dat ‘even op dieet’ even iets langer gaat duren.

Even leren nee zeggen tegen snoep

Nee, neehee, NEE! Ik zei toch nee!
Blijkbaar zei ik het niet hardop, want er staat een gebakje op mijn bureau. Hoe kan dat nou?

Tja, als je een paar kilo wilt afvallen moet je leren ‘nee’ zeggen. Niet alleen ‘nee’ denken of mompelen ‘dit zou ik niet moeten doen’. Je moet het hardop zeggen ‘NEE’. Nee tegen snoep, gebak, chips, toastjes, tussendoortjes en toetjes. Thuis is dat niet zo´n probleem. Je haalt die ‘troep’ gewoon niet in huis. Die enkele keer dat er visite komt schuif je het pak koekjes dat nog niet helemaal op is gewoon in de tas van je tante, moeder of vriendin. Lekker voor onderweg. 😉

Op je werk wordt het al wat moeilijker. Er staat bij ons bijvoorbeeld een grote glazen snoeppot op tafel in de kantoortuin. Gevuld door een nu ex-collega die graag wilde dat we nog aan hem dachten als hij weg was. Marsjes, toffees en bonbons verdringen zich voor het glas. Ze schuiven soms verleidelijk een stukje van hun wikkel opzij zodat de blote chocola voor ons zichtbaar wordt. Dagenlang gaat het goed. Je loopt er met een grote boog omheen of een collega geeft ineens een brul als je te dichtbij de pot komt. Maar als die collega er een keer niet is of ze heeft zo hard gebruld dat ze geen stem meer heeft … dan gaat het mis!

Zo nonchalant mogelijk benader je de pot. Het liefst camoufleer je dat door spontaan een praatje te maken met een collega en voor je het weet zit je hand in de pot. Met de buit in je knuisten vertrek je vervolgens zo snel mogelijk weer naar je plek. En als je er eenmaal eentje op hebt wil je meer. Je kunt gewoon niet stoppen bij één. De kunst is dus om helemaal niet te beginnen.

Maar de snoeppot is niet de grootste valkuil er wordt namelijk ook nog zo’n dertig keer per jaar getrakteerd. In een zwakke bui zeg je dus ook ‘ja’ tegen een trakterende collega. Het voelt zo onbeleefd om te weigeren, en zeg maar eens ´nee´ tegen al die heerlijkheden die zo vlak onder je neus voor het grijpen liggen. De koek is ook al helemaal uit de verpakking gehaald en de taart is aangesneden. Zielig om de jarige daarmee te laten zitten en zonde om weg te gooien. En zo komt het dus dat er dan ineens een gebakje op je bureau staat.

Even op dieet

Ik ben op dieet gezet … door mijn vriend! Dit klinkt ietwat verontwaardigd, maar hij heeft wel gelijk. Na een operatie waren mijn voornaamste taken op bed of op de bank liggen en (van tevoren) zorgen dat er genoeg koekjes in huis waren voor de visite. De combinatie van vijf weken rust en overgebleven koekjes opeten (want je moet toch wat als je je verveelt) plus een vakantie met zoete broodjes en warme chocomel met slagroom (zeg nou zelf, het was net herfst) bleek goed voor vijf kilootjes.

Nou kom ik, net als iedereen, wel eens meer een paar kilo aan en die kilo’s verdwijnen ook wel weer. Maar na een paar weken in een huispak kwam ik ineens mijn favoriete spijkerbroek niet meer in. Oke, even volhouden dacht ik toen ik de knoop met veel moeite dichtkreeg. Ik loop die broek wel uit, straks zit ie goed … Hij zat niet goed en ook mijn andere broeken pasten niet meer. Een nieuwe garderobe was de ene optie, een streng dieet de andere.

De strengheid van het dieet valt erg mee. Om er vijf kilootjes af te krijgen ga ik niet op een houtje bijten of op bleekselderij. Het betekent simpelweg geen koek, snoep, snacks, toetjes of tussendoortjes eten (anders dan fruit of groente). Ik heb geen snoep meer in huis en dat scheelt al een heleboel. Het moet toch lukken om binnen een maand weer in mijn spijkerbroek rond te lopen in plaats van in rokken?

Mijn vriend heeft zich nu opgeworpen als personal trainer en dat houdt in dat ik (minimaal) twee keer per week op de crosstrainer moet. Ik mocht met vijf minuten beginnen, maar elke keer moeten er vijf minuten bij. Het resultaat tot nu toe?

Hoera, hoera, na een week ben ik twee kilo kwijt. Boehoe, boehoe, ik kan nog steeds niet in mijn spijkerbroek.