gezond eten

De personal coach

appelig 17 reacties

Mijn sportabonnement is ingegaan, op internet heb ik me in de lessenplanner meteen opgegeven voor drie groepslessen (yoga, zumba en row). Nu moet ik me echter eerst melden op de sportschool voor een date met mijn personal coach.

Ik vind mijn coach achter een computer. Gelukkig weet ik wat van computers, computers zijn veilig en ze hebben niets met sport te maken. 😉 We bespreken mijn mankementen (alleen de lichamelijke komen deze keer aan bod) en we bekijken wat er moet gebeuren. Al snel komen we tot de conclusie dat er 7 of 8 kilo af moet …

Ontbijten of niet?
Dan wordt mijn eetpatroon doorgenomen. Ik dacht zelf altijd dat ik één van die mensen was die braaf een ontbijtje nam, maar daar is Coach het niet mee eens. Een banaan blijkt een tussendoortje te zijn, geen ontbijt.
“Als je om 06.15 uur opstaat en je ‘ontbijt’ om 07.30 uur, dan is dat veel te laat”, zegt hij. “Je bent al ruim een uur bezig zonder dat je brandstof hebt genomen. Dan is het alsof je een auto van de oprit duwt en er daarna pas in gaat zitten om de motor te starten.”

Na de lunch gaat het volgens Coach weer mis. Tot aan het avondeten nuttig ik namelijk niets. Ik dacht dat dat juist goed was, maar de verbranding komt na de lunch stil te liggen en dat is niet goed. Het is duidelijk, ik moet nog iets eerder opstaan om te ontbijten en er moet een boterham bij. De banaan bewaar ik tot de middag.

Trainen of niet?
Ik vertel Coach trots wat mijn trainingsplan voor de komende week is. Hij vindt het wel aardig, maar er wordt te weinig vet verbrand in de lessen die ik heb samengesteld. Als startweek ziet hij het echter door de vingers. We spreken meteen af voor de volgende week, dan gaan we wegen, meten en trainen! Dat trainen mag ik overigens nu ook gaan doen als ik wil.
Eh, nu? Ik dacht het niet!

Jaja, ik ben weer aan het tekenen geslagen in Paint.

De tweede date
Een week later meld ik me weer braaf bij Coach en ik mag meteen op de weegschaal. Oeps, dat valt tegen. Die weegschaal geeft ruim anderhalve kilo meer aan dan de mijne (en met dat getal was ik al niet blij). Er gaat een centimeter om mijn taille, bovenarm, bovenarm en heupen. Alles wordt opgeslagen in die fijne computer.

Na een conditietest op de hometrainer kom ik puffend van het toestel af. Coach is al bij het volgende toestel en wenkt me. “Kom op”, lijkt hij te zeggen. Hij heeft een trainingsschema voor me gemaakt met cardio- en krachttoestellen. We gaan alle toestellen even af voor een kennismakingsrondje. Het gewicht waar ik mee moet trainen wordt genoteerd, net als de andere instellingen van de toestellen.

Ik begin er een beetje lol in te krijgen, zo erg zijn die toestellen niet. Zelfs op de crosstrainer, met een lekker liedje erbij, behoud ik mijn goede humeur. Voor ik er erg in heb is er anderhalf uur voorbij.
“Volgende week weer, zelfde tijd?”, vraagt Coach. Ik knik.

Vol goede moed

appelig 14 reacties

Nadat ik vorige keer zo enthousiast werd van het groepslessenaanbod van de sportschool bij mij in de buurt wilde ik natuurlijk weten wat zoiets zou kosten. Op de website stond het in ieder geval niet, maar je kon wel een afspraak maken voor een rondleiding. Dat deed ik dus …

Een afspraak maken
Ik vulde het online formulier in met een voorstel voor de rondleiding. Op donderdagmiddag als het kan rond 2 uur, want dan ben ik vrij.
Het kon niet, er was geen trainer beschikbaar op dat tijdstip. De trainer was er wel op zaterdag, maar dan kon ik niet.
Op maandagochtend dan?
Seriously? Maandagochtend? Dan werk ik dude!

De rondleiding
Op maandagavond om half 6 reden Partner en ik naar de sportschool. De sportschool is gevestigd in een enorm pand waar voorheen een autodealer in zat.

Een trainer wachtte ons op en liet ons de diverse zalen en apparatuur zien. Partner en ik waren onder de indruk van het aantal crosstrainers, hometrainers en andere apparatuur. Zoveel hadden we nog nooit eerder bij elkaar gezien, het was bovendien de nieuwste apparatuur.
“So far, so good”, mompelde Partner.
Ook het lesaanbod werd doorgenomen, we zagen de diverse zalen waar Row, Spinning, Zumba en Bodypump gegeven wordt.

Overleg, overleg, overleg
Na de rondleiding kwam natuurlijk de klap. Ik zat met 35 euro in mijn hoofd voor een maandabonnement, maar er werd doodleuk een bedrag van 49,95 op tafel gelegd. Partner die maar één keer per week wil trainen kreeg 37,95 om zijn oren. Ik hapte naar adem en we werden even alleen gelaten.

Het was wel duidelijk dat Partner, tot zijn spijt, niet in deze sportschool zou trainen. Hij stapt net zo makkelijk op de crosstrainer thuis. Ik begon al terug te krabbelen, maar Partner vond het aanbod van de sportschool en een personal trainer (die je zelfs op gaat bellen als je een paar keer niet geweest bent) zo slecht nog niet voor mij (plus de gedachte aan een superfitte en slankere partner natuurlijk ;-)).

Een nieuwe afspraak
Nadat ik me toch hevig verzette tegen het abonnement van een jaar werd er een half jaar van gemaakt, maar toen moest ik er toch echt aan geloven. Er werd een nieuwe afspraak gemaakt met een personal coach die ook fysiotherapeut is. Handig voor mijn nog altijd pijnlijke schouder. Of ik deze week nog kon.
“Wat deze week? Eh, nee dat gaat ‘m niet worden”, zei ik. “Ik heb het erg druk. Misschien dat eind volgende week wel kan.”

Ik heb het sporten dus nog anderhalve week kunnen uitstellen (pfew). Een mailtje van mijn personal coach heb ik inmiddels wel binnen en de herinnering aan onze afspraak ook!

Nordic Walken, daar gaan we weer

appelig 19 reacties

Pijn in je schouder of niet, er komt een tijd dat er zoveel kilo’s zijn bijgekomen dat een beetje beweging niet langer uitgesteld kan worden. Op mijn werk heb ik een aantal maanden geleden tegen een collega gezegd dat hij op een Boeddhabeeld begon te lijken. Dat vatte hij zeer serieus op en inmiddels is er bij hem vijf kilo af.

Nu begin ik echter zelf op een Boeddhabeeld te lijken. De kilo’s zijn eraan gevlogen en ik vraag me af of het iets met een paar kilo drop en eierkoeken met slagroom en aardbeien te maken heeft. Vast niet. 😀

Weer Nordic Walken
Ik ben deze week weer eens gestopt met snoepen en begonnen met af en toe wandelen in de lunchpauze. Heel toevallig kwam er ook een mailtje binnen van mijn Nordic Walking trainster waarin ze vroeg hoe het met mijn arm ging en dat ik gemist werd in de groep. Daar heeft ze meteen mijn zwak te pakken, als de groep me mist dan ga ik natuurlijk gewoon. 🙂

Bezienswaardigheden
Er waren meer walkers die zich een tijdje niet hadden laten zien en er waren ook wat mensen die ik nog niet kende. Met een groep van 10 gingen we van start. In het gebied waar we lopen is altijd wel wat te zien, mooie natuur, schapen, kippen, koeien en schitterende en schattige huizen. De eerste bezienswaardigheid bevond zich echter in onze groep. Een van de walkers kwam er tijdens het lopen achter dat hij op zijn sloffen liep. Ik zou het niet kunnen, maar het lukte hem wonderwel. 

Op een veldje deden we wat oefeningen voor de beenspieren. We werden in twee groepen verdeeld en er was iemand die graag bij mij in de groep wilde omdat ik zo fanatiek ben.
“Het is geen wedstrijd”, zei de trainster.
“Wat geen wedstrijd?”, vroeg ik. “Dan doe ik niet mee.”
We deden squads en draaiden als sumoworstelaars om elkaar heen. Behalve spierpijn leverde het een hoop hilariteit op.

Ik heb totaal geen last gehad van mijn schouder en ik ga me dan ook weer  braaf elke week melden voor de Nordic Walking training.

Is die soep wel goed?

appelig 17 reacties

Vorig jaar al was een vriend van mij enthousiast aan het twitteren over Soepgoed. Elke keer wanneer ik zo´n tweet voorbij zag komen werd ik nieuwsgieriger en ik wilde het ook proeven.

Helaas is het nog niet overal verkrijgbaar en dat maakt het moeilijk om het spontaan te kopen en te proberen. De vriend had er een oplossing voor … en zo kwam het dat er ineens een doosje tomatensoep voor mijn deur stond.

Geen soeper
Eigenlijk ben ik niet zo´n soeper. Ik geef mijn ouders daar een beetje de schuld van (sorry, maar het moet er even uit :-P). Vroeger at ik naar mijn idee namelijk bijna elk weekend soep, zowel zaterdag als zondag tot het mijn neus uitkwam! Nu eet ik dus heel sporadisch een keertje soep en dan het liefst tomatensoep.

Zelf soep maken
Het soeppakket is niet kant-en-klaar. Je moet er dus zelf nog wel wat aan doen. Langer dan een half uurtje hoeft dat niet te duren (ik was sneller klaar). In de kartonnen verpakking zitten alle groenten en kruiden die je nodig hebt om de soep mee te maken. Je moet zelf water koken, de ingrediënten snijden en pureren en de kruiden toevoegen. Ik heb er stiekem nog een teentje knoflook en wat lenteui doorheen gedaan en wat strooikaas erop als garnering.

 

Het viel me op dat er op de verpakking stond dat er geen kunstmatige toevoegingen in zitten en dat de tomaten handgeplukt zijn.

Opperdepop
Ik heb mijn bordje helemaal leeggegeten en dat gebeurt niet vaak bij soep. (Ik vond het dus lekker.) Ook was er nog voldoende over om in te vriezen en een volgende keer van te eten.

Het blijft jammer dat het nog niet overal verkrijgbaar is, want ik wil de paprikaversie en de courgetteversie ook wel een keer proberen. Op de website van Soepgoed kun je zien waar je de soep kunt kopen en er staan ook lekkere recepten op.

Zijn jullie eigenlijk soepers of hou je helemaal niet van soep. En maak je het dan zelf of koop je een blikje?

Het spruitjespromotieteam

appelig 15 reacties

Al eerder vertelde ik dat, bij mijn vorige werkgever, de belangrijkste vraag van de dag was: “Wat eet je vanavond?”. In de blogpost ‘En daarmee pasta!’ had ik het over het recept van de gewokte spruitjes dat me uit die periode is bijgebleven. Vooral omdat ik zo verbaasd was dat ze goed te eten waren.

Net zoals veel mensen was ook ik niet echt een fan van spruitjes. Eén van mijn collega’s was dat wel. Ze probeerde de andere collega’s ervan te overtuigen dat spruitjes wel lekker waren, als je ze maar goed klaarmaakte. We deden er een beetje lacherig over en noemden haar het Spruitjespromotieteam. Uiteindelijk haalde ze een collega en mij over om bij haar te komen proeven. Dit leidde tot grote ongerustheid bij andere collega’s, zouden we het wel overleven? Ze wensten ons sterkte. Die avond aten we de lekkerste spruitjes die we tot dan toe gegeten hadden. Met wat kip, knoflook en een uitje gingen de spruitjes in een wok en in een mum van tijd hadden we ze achter de kiezen.

Spruitjes raken het imago van ‘vieze groente’ niet snel meer kwijt, denk ik. Die grote, doorgekookte spruitjes zijn natuurlijk ook niet echt lekker. Ik vraag me af of mensen die spruitjes vroeger niet lekker vonden het nu wel hun kids voorschotelen. Onder de jeugd zijn spruitjes niet echt populair omdat ze wat bitter smaken, de naam alleen al doet kinderen gruwelen. Het lijkt me dan ook een goed idee spruitjes een andere naam te geven. Waarom noemen we ze niet kleine kooltjes of kabouterkooltjes. Wie lust er nou geen kabouterkooltjes?

Zelf wok, stoom of kook ik nooit spruitjes. Mijn vriend rilt namelijk al als ik spruitjes fluister. Gelukkig maakt mijn moeder ze wel voor me klaar, op de ouderwetsche manier. Met een sudderlapje, gekookte piepers en stoofpeertjes. Oei, nou loopt me toch het water in de mond.

Kijk op spruitjesjanatuurlijk.nl voor recepten.

Je wil trainen

appelig 20 reacties

Wat gezond (di)eten en bewegen betreft sta ik nou niet bepaald bekend als een doorzetter. Daarom heb ik gekozen voor een andere aanpak. Het is wel duidelijk dat mijn wil wat training nodig heeft en mijn ego wat zelfverzekerder mag worden. Ik mag niet meer met smoesje aankomen om het mezelf makkelijk te maken af te haken of vals te spelen.

De tweede dag van het nieuwe jaar heb ik daarom hoog ingezet, ik heb gevast. Een vriendin van me heeft het een aantal weken geleden gedaan en bracht me op dit idee. Om het vol te kunnen houden ging ik voor de makkelijkste optie. Water, kruidenthee, fruitsap (vers geperst niet uit een pak), groentebouillon en met mate een beetje fruit. Het stond op papier en er was voor mij geen mogelijkheid om iets ‘verkeerd’ te interpreteren.

Bron: weheartit.com

Gelukkig werd ik pas laat in de ochtend wakker en na een paar glazen water en een kiwi ging het eigenlijk wel. Natuurlijk hield ik gedurende de dag wel een hongerig gevoel, maar ik viel niet flauw van de honger en voelde me ook niet zwakjes. Iets minder handig was het om boodschappen te gaan doen, ik had geen fruit in huis om sap van te maken dus ik moest wel. Ik heb die dag drie glazen sap, twee kiwi’s, twee mokken bouillon, een kopje kruidenthee en water genomen. Zeker na het nuttigen van de bouillon ging het prima. Aan het eind van de dag voelde ik me Jippie! dat het me gelukt was en zonder al te veel moeite.

De volgende dag merkte ik pas goed wat het resultaat was van een dagje ‘je wil trainen’. Nee, ik was geen kilo’s afgevallen. Maar ik heb mijn eerste geroosterde boterham met zorg klaargemaakt en ik genoot er echt van. Toen ik aan het einde van de ochtend een beetje trek kreeg vroeg ik me af of ik werkelijk iets moest eten of dat ik nog wel een uurtje kon wachten tot de lunch. Ik koos voor het laatste en merkte dat de trek al snel wegebde. Na een paar dagen was dit effect natuurlijk weer verdwenen, maar voor mij was het leerzaam dit eens een dagje uit te proberen. Nu maar eens beginnen met meer bewegen.

Don’t try this at home als je ziek, zwak, misselijk of zwanger bent en niet vaker dan één keer per maand!

Een andere aanpak

appelig 20 reacties

Hoezeer ik me ook had voorgenomen GEEN goede voornemens te maken, dat goede voornemen sneuvelt nu al want ik moet weer even op dieet.

Ergens in augustus en september ben ik begonnen om een paar kilootjes kwijt te raken. Gewoon om weer in mijn favoriete spijkerbroek te kunnen. Om nou niet meteen een hele nieuwe garderobe aan te hoeven schaffen leek het me handiger om die kilootjes even kwijt te raken.

Ik stopte met snoepen, stapte wat vaker op de crosstrainer en ging vaker mee met een Nordic Walkinggroepje. Het had effect, ik verloor een paar kilo. Maarrrr, langzaamaan kwamen de Sinterklaaslekkernijen en kerstkransjes in zicht en met dat slechte weer heb ik Nordic Walken een paar weken overgeslagen. Geen goede ontwikkeling dus.

In een magazine las ik laatst dat hardlopen (cardiotraining) niet helpt als je strakker in je vel wilt zitten. Sterker nog, volgens het artikel gaat je buik zelfs meer blubberen als je hardloopt. Jippie, dacht ik, nu hoef ik niet meer op de crosstrainer. Helaas, dat buikje en de kipfiletjes gaan natuurlijk niet vanzelf weg. Je zult daarvoor krachttraining moeten doen en daarnaast kan een beetje bewegen voor de conditie natuurlijk geen kwaad.

Wel kwaad kunnen de zakken chips en de koekjes, die mogen dus niet meer. Daarnaast heb ik mezelf (en mijn vriend) ook nog beloofd wat gezonder te eten. Dat wordt nog wat de komende weken. Zoveel voornemens tegelijkertijd, dat is gedoemd te mislukken. Meestal begin je vol goede moed (of met frisse tegenzin) en haak je na een aantal weken al af. Daarom wil ik het eens anders aanpakken. In plaats van alle middelen tegelijkertijd in te zetten in de strijd tegen de kilo´s wil ik mezelf trainen om telkens een klein onderdeeltje aan te passen. Ik bouw het langzaam op in de hoop makkelijker te kunnen (ont)wennen en het langer vol te houden!