Toen ik vorig jaar niet meer kon stoppen met het boetseren van vrouwtjes zei mijn vriendin (en collega) voor de lol tegen me. “Wanneer ga je exposeren?”
Ik antwoordde: “Als ik genoeg beeldjes heb en jij genoeg schilderijen doen we dat samen”.
Het werd een beetje een grapje om dit steeds te zeggen.

Totdat we een keer tegen elkaar zeiden, zou het nou niet geinig zijn om echt te exposeren? Niet omdat we nou zo ontzettend goed zijn, maar gewoon voor de lol, voor familie, vrienden, bekenden en andere mensen die het leuk vinden om een middagje te komen kijken.

Een echte galerie
Voorzichtig keek ik eens op het internet hoe zoiets zou werken, maar veel wijzer werd ik niet. Tijdens een etentje met collega’s vertelde ik over ons semi-serieuze plan aan een collega. Wist ik veel dat haar partner een galerie heeft (nee, ik wist het echt niet!). Ze vond het een heel leuk idee en volgens haar moest onze ‘expositie’ wel kunnen in zijn galerie.

Ergens in februari trok ik de stoute schoenen aan en vroeg haar of ze nog steeds dacht dat we konden exposeren en wat dan precies de mogelijkheden waren. En zo zaten mijn vriendin en ik op 14 maart in the Art Shop te kijken naar werken van o.a. Anton Heyboer, Herman Brood, Jacqueline Schäfer  en Guy Olivier.

We waren behoorlijk onder de indruk, zeker toen we de enorme ruimte zagen waar onze stukken moesten komen. Achteraan in de ruimte was bovendien het atelier van Shunyam. Er stond nog een schilderij van haar op de ezel. Op twee tafels lag onafgemaakt werk te drogen. We keken onze ogen uit en verlieten stuiterend de galerie.

We zijn natuurlijk enorm enthousiast dat wij als beginnende kunstenaars straks tussen de gevestigde kunstenaars komen te staan en te hangen, al is het dan voor een middag. Uiteraard hou ik jullie op de hoogte over het wel en wee, waar en wanneer van onze grote plannen.