column

50.000 woorden in 30 dagen

appelig 13 reacties

Op het blog van Nicole las ik vorige maand over NaNoWriMo (National Novel Writing Month). Oftewel een poging om in één maand tijd een roman te schrijven. NaNoWriMo start op 1 november (vandaag dus) en eindigt op 30 november middernacht. Je moet dan minimaal 50.000 woorden geschreven hebben.

Het idee om hieraan mee te doen heb ik een tijdje laten bezinken. Al snel dacht ik, dat krijg ik dus nooit voor elkaar. Van de 720 uren die er in de maand november zitten, kan ik er hooguit 135 vrij maken om te schrijven. Het zou betekenen dat ik 1.667 woorden per dag zou moeten schrijven. Ja hallo, ik heb ook nog een baan (keramiekcursus, Nordic Walking training en een weekendje weg).

Toch heb ik besloten om mee te doen. Niet om aan een roman te schrijven, maar om al die verhalen die ik heb liggen nou eens af te schrijven. Het wordt vooral typen, typen, typen. Voor herzien en herschrijven is geen tijd! Wellicht is er nog een NaNoEdMo (National Novel Editing Month) van 1 tot en met 31 december. Dan kan ik tijdens de kerstdagen gezellig mijn tekstjes herschrijven.

Wat als ik de 50.000 woorden niet haal? Helemaal niet erg, als het er 40.000 of 25.000 zijn ben ik ook heel tevreden, als die verhalen maar een keertje afgemaakt worden. Alle korte en lange verhaaltjes die ik de komende maand produceer (en die ik niet voor mijn werk schrijf) tellen mee. Boodschappenlijstjes en to-do-lijstjes tel ik niet mee. 😉

Als ik de komende maand dus wat slaperig uit mijn ogen kijk, ben ik waarschijnlijk tot ’s avonds laat bezig geweest met schrijven. Wanneer ik niet in ga op een leuke uitnodiging, don’t take it personal, dan ben ik aan het schrijven. Als ik iets te lang blijf staan voor het groene verkeerslicht …, als je zelf je eten klaar moet maken en de boodschappen moet doen … nou ja je snapt het wel. Wish me luck!

Een ‘hé wat grappig’ bericht (of niet?)

appelig 7 reacties

Wauw, wat origineel dacht ik toen ik het hoorde. Dat kan ik mooi voor mijn blog gebruiken, dan kom ik ook eens een keer met iets nieuws. Na enkele minuten op internet bleek dit slechts een illusie. Er zijn mensen die het al in 2005 in Frankrijk zijn tegengekomen en rond 2007 was het zelfs al in Nederland te vinden. Ik loop dus hopeloos achter! Nou hoop ik stiekem dat jullie ook een beetje achterlopen zodat het alsnog een ‘Hé wat grappig bericht’ wordt. Ik vrees echter van niet.

Waar gaat het eigenlijk over? Het gaat over mijn vader die vertelde dat hij eieren had gehaald.
“Boeien”, dacht ik nog, maar hij weet de spanning goed op te bouwen (dat heeft hij vast van mij :-)).
“Ik heb eieren uit de automaat”, kwam er toen uit. Gespannen wachtte hij mijn reactie af en hij werd beloond met een “Waaaat?”
Hij vertelde dat er in het dorp een eierautomaat staat waar je 10, 20, 40 of 60 eieren uit ‘de muur kan trekken’. Net zoals je dat in een snackbar met een bal gehakt, kroketje of bamischijf doet.
“Hé, wat grappig”, riep ik.

Om te checken of ik de enige was die achterliep vroeg ik aan een vriendin of ze dit ‘fenomeen’ al kende. In eerste instantie reageerde ze verontwaardigd, ze vond het zielig voor de kippen. Maar toen ik uitlegde dat alleen de eieren in de automaat zaten kwam ze tot bedaren. Zij had dus nog nooit van zo´n automaat gehoord.

Natuurlijk wilde ik de eierautomaat met eigen ogen zien. Ik pikte mijn vader op en reed naar het pluimveebedrijf waar de automaat op het erf staat. Na het inwerpen van 1,35 euro en het kiezen van een hokje sprong het deurtje open en kon ik de kakelverse eieren meenemen. Geinig!

Maar eigenlijk is dit dus al heel oud nieuws. Sorry.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Even leren nee zeggen tegen snoep

appelig 6 reacties

Nee, neehee, NEE! Ik zei toch nee!
Blijkbaar zei ik het niet hardop, want er staat een gebakje op mijn bureau. Hoe kan dat nou?

Tja, als je een paar kilo wilt afvallen moet je leren ‘nee’ zeggen. Niet alleen ‘nee’ denken of mompelen ‘dit zou ik niet moeten doen’. Je moet het hardop zeggen ‘NEE’. Nee tegen snoep, gebak, chips, toastjes, tussendoortjes en toetjes. Thuis is dat niet zo´n probleem. Je haalt die ‘troep’ gewoon niet in huis. Die enkele keer dat er visite komt schuif je het pak koekjes dat nog niet helemaal op is gewoon in de tas van je tante, moeder of vriendin. Lekker voor onderweg. 😉

Op je werk wordt het al wat moeilijker. Er staat bij ons bijvoorbeeld een grote glazen snoeppot op tafel in de kantoortuin. Gevuld door een nu ex-collega die graag wilde dat we nog aan hem dachten als hij weg was. Marsjes, toffees en bonbons verdringen zich voor het glas. Ze schuiven soms verleidelijk een stukje van hun wikkel opzij zodat de blote chocola voor ons zichtbaar wordt. Dagenlang gaat het goed. Je loopt er met een grote boog omheen of een collega geeft ineens een brul als je te dichtbij de pot komt. Maar als die collega er een keer niet is of ze heeft zo hard gebruld dat ze geen stem meer heeft … dan gaat het mis!

Zo nonchalant mogelijk benader je de pot. Het liefst camoufleer je dat door spontaan een praatje te maken met een collega en voor je het weet zit je hand in de pot. Met de buit in je knuisten vertrek je vervolgens zo snel mogelijk weer naar je plek. En als je er eenmaal eentje op hebt wil je meer. Je kunt gewoon niet stoppen bij één. De kunst is dus om helemaal niet te beginnen.

Maar de snoeppot is niet de grootste valkuil er wordt namelijk ook nog zo’n dertig keer per jaar getrakteerd. In een zwakke bui zeg je dus ook ‘ja’ tegen een trakterende collega. Het voelt zo onbeleefd om te weigeren, en zeg maar eens ´nee´ tegen al die heerlijkheden die zo vlak onder je neus voor het grijpen liggen. De koek is ook al helemaal uit de verpakking gehaald en de taart is aangesneden. Zielig om de jarige daarmee te laten zitten en zonde om weg te gooien. En zo komt het dus dat er dan ineens een gebakje op je bureau staat.

Even Nordic Walken (lopen wanneer het jou uitkomt)

appelig 4 reacties

Een goede vriendin stelde ooit aarzelend voor om te gaan Nordic Walken. We hadden net het idee verworpen om ´dan maar´ naar de sportschool te gaan en zochten wat anders. Nordic Walken, zo bedachten we, kun je doen wanneer het jou uitkomt en je komt ook nog eens lekker buiten. Bovendien verbrand je wat meer calorietjes dan bij gewoon lopen, aldus geschiedde.

We gaven ons op voor de beginnerslessen en trust me, die lessen heb je echt nodig. Het is namelijk niet gewoon lopen met stokken. Je zet je af met die stokken waardoor je een stuk sneller loopt dan zonder. Als je eenmaal de pas te pakken hebt, gaat het redelijk vanzelf. In een soort trance leg je vervolgens in hoog tempo je kilometertjes af. Na de lessen konden we meelopen met een groep Nordic Walkers. Dat zagen we niet zo zitten, dan moest je je weer aan vaste tijden houden. Nee, we waren van plan om samen te gaan lopen, wanneer het ons uitkwam. 
De eerste weken kwam het ons echter niet uit en we besloten toch een maar mee te lopen met de groep. Dat viel flink tegen. Een uurtje Nordic Walken bestond niet uit een uurtje relaxt lopen. We liepen een stukje warm, deden vervolgens een warming up en daarna begon het echte werk. De ene keer waren het oefeningen om een bepaalde techniek onder de knie te krijgen. De andere keer waren het wedstrijdjes waarbij de ene helft tegen de andere helft een blokje liep. Soms liepen we gewoon in hoog tempo een aantal kilometers. De volgende dag hadden we gegarandeerd spierpijn.

Al snel werd het winter en wij zijn niet zo dol op nattigheid en kou. Bij een plensbui laten we het afweten en ook bij temperaturen onder de vijf graden. We stonden een keer klaar bij -2, goed ingepakt en wel en besloten toen in het café op de hoek warme chocomel met slagroom te drinken. De winter ging voorbij en in het voorjaar kreeg ik een slijmbeursontsteking. Die bleef een half jaar hangen en vervolgens was het weer winter.

Dit voorjaar hebben we wel een paar keer met de groep gelopen, maar je raadt het al … in de zomer was het regen, regen, regen en vooral op de Nordic Walking avonden (das toevallig). En als het niet regende, leek het alsof het ging regenen en namen we geen enkel risico! Afgelopen donderdag hebben we voor het eerst weer met de groep meegedaan. Het was pittig, maar we hebben gemerkt dat het nodig is nog een aantal maal mee te doen. Daarna gaan we natuurlijk samen lopen … wanneer het ons uitkomt. 😉

Even op de crosstrainer

appelig 2 reacties

Heerlijk vond ik het om, op de juiste muziek, te rennen op een crosstrainer. Wel drie kwartier hield ik het vol op de sportschool (een aantal jaren geleden). Op een gegeven moment kwam ik alleen nog maar voor die crosstrainer. En dan ga je er eens over nadenken. 40 Piek per maand om twee keer per week in een sportschool op de crosstrainer te staan … dan kan ik er beter zelf een kopen!

Zo kwam het dat circa zes jaar geleden een groot pakket werd thuisbezorgd met daarin de onderdelen voor een crosstrainer. Ik heb er een uur of twee aan zitten sleutelen en toen kon er op gerend worden. De eerste weken deed ik dat ook trouw. Ik zette een tv voor de crosstrainer en rende terwijl er een leuk programma op was. Maar dan gaat het mis. Je slaat een keertje over omdat je niet zo’n zin hebt of je gaat op vakantie en vergeet vervolgens dat er een crosstrainer op je staat te wachten.

Mijn personal trainer heeft daar totaal geen last van. Hij rent braaf twee keer per week een uur op dat ding, zonder uitzondering! “Ik vind het ook niet leuk om te rennen”, zegt hij dan “maar ik doe het gewoon.” Ik vind het knap, ik doe dat dus niet ‘gewoon’. Vanwege ietwat strak zittende broeken moet ik er nu toch aan geloven. De personal trainer is mild, ik mocht met 5 minuutjes rennen beginnen. Dat moet vervolgens wel elke keer met 5 minuutjes opgebouwd worden tot ik op een uur zit. Het is de bedoeling dat ik twee keer in de week gebruik maak van de crosstrainer, maar hoe vaker ik ren, hoe vaker er 5 minuutjes bij komen. (Andersom zou een grotere motivatie zijn ;-)). Ik zit na vier keer rennen nu op 20 minuten. Dat klinkt als peanuts als je het zo zegt. Het voelt echter niet als peanuts wanneer je ze daadwerkelijk aan het rennen bent.

Inmiddels piept en kraakt de crosstrainer na jaren intensief gebruik (door de personal trainer). Je moet de muziek flink hard zetten om er bovenuit te komen en er ‘in trance’ op te kunnen rennen. Het loopt allemaal niet echt soepeltjes meer. En dan ga je er eens over nadenken … Deze crosstrainer is ondertussen wel afgeschreven, misschien moeten we eens een nieuwe aanschaffen?

Even naar de sportschool

appelig 2 reacties

Was het toeval dat ik in mijn mailbox een aanbieding van mijn oude sportschool vond of wist mijn personal trainer er meer van? “Een jaar lang gratis sporten“, riep de kop. “Bij een tweejarig abonnement, is het tweede jaar gratis”, fluisterden de kleine lettertjes.
Twee jaar op een sportschool? Ik heb het, om de een of andere reden, nooit langer dan anderhalf jaar volgehouden, tot viermaal toe!

Op het moment dat je je inschrijft heb je er echt zin in. Je neemt je voor minimaal twee keer per week te gaan, liever meer natuurlijk. Op het rooster zoek je de lessen uit die je leuk lijken. Het liefst was je meteen na je werk doorgegaan naar zo’n les. Vooral om te voorkomen dat je eerst naar huis moet en op die gevaarlijke bank terecht komt waar je dan de rest van de avond blijft hangen. Maar helaas, de lessen starten pas om 19.00 uur en niet om 17.00 uur.

Die lessen zijn trouwens hartstikke populair. Je kunt echt niet binnen komen wandelen in zo’n les wanneer jij er zin in hebt. Nee, nee. Je moet een muntje halen om mee te mogen doen, een half uur voor de les begint. Om dat muntje te kunnen bemachtigen ben je echter een half uur voor de les mooi te laat. Dan staat er al een rij van tig dames te wachten. Jammer joh. 

Je leest het al, ook al moet er nog steeds een paar kilo af, deze aanbieding van de sportschool is niet aan mij besteed. “Ik wil liever thuis iets doen”, heb ik ooit geroepen en zo zijn enkele jaren geleden de crosstrainer en de WII in huis gekomen … maar daarover later meer.

Even op dieet

appelig Een reactie plaatsen

Ik ben op dieet gezet … door mijn vriend! Dit klinkt ietwat verontwaardigd, maar hij heeft wel gelijk. Na een operatie waren mijn voornaamste taken op bed of op de bank liggen en (van tevoren) zorgen dat er genoeg koekjes in huis waren voor de visite. De combinatie van vijf weken rust en overgebleven koekjes opeten (want je moet toch wat als je je verveelt) plus een vakantie met zoete broodjes en warme chocomel met slagroom (zeg nou zelf, het was net herfst) bleek goed voor vijf kilootjes.

Nou kom ik, net als iedereen, wel eens meer een paar kilo aan en die kilo’s verdwijnen ook wel weer. Maar na een paar weken in een huispak kwam ik ineens mijn favoriete spijkerbroek niet meer in. Oke, even volhouden dacht ik toen ik de knoop met veel moeite dichtkreeg. Ik loop die broek wel uit, straks zit ie goed … Hij zat niet goed en ook mijn andere broeken pasten niet meer. Een nieuwe garderobe was de ene optie, een streng dieet de andere.

De strengheid van het dieet valt erg mee. Om er vijf kilootjes af te krijgen ga ik niet op een houtje bijten of op bleekselderij. Het betekent simpelweg geen koek, snoep, snacks, toetjes of tussendoortjes eten (anders dan fruit of groente). Ik heb geen snoep meer in huis en dat scheelt al een heleboel. Het moet toch lukken om binnen een maand weer in mijn spijkerbroek rond te lopen in plaats van in rokken?

Mijn vriend heeft zich nu opgeworpen als personal trainer en dat houdt in dat ik (minimaal) twee keer per week op de crosstrainer moet. Ik mocht met vijf minuten beginnen, maar elke keer moeten er vijf minuten bij. Het resultaat tot nu toe?

Hoera, hoera, na een week ben ik twee kilo kwijt. Boehoe, boehoe, ik kan nog steeds niet in mijn spijkerbroek.