bewegen

Nordic Walken, nu even niet

appelig 14 reacties

Ik schaam me diep. Ja, echt! Ik ben al zeker zes weken niet naar de Nordic Walkingtraining geweest. Dat is niet omdat ik het niet leuk vind, ik mis het en ik mis de mensen in mijn groepje ook. Er komt op de een of andere manier steeds iets tussen. Eerst was er een vakantie naar Zwitserland, toen een etentje met collega’s, vervolgens had ik tot tweemaal toe migraine. Ook ben ik een keer niet gegaan omdat ik per se verder wilde met boetseren. Gezien de expositie die voor het najaar gepland staat krijgt dat tegenwoordig vaak voorrang.

Sinds een paar weken heb ik helaas ook weer last van een slijmbeursontsteking in mijn schouder. Dat dacht ik tenminste. De fysio vertelde me dat het geen slijmbeursontsteking was maar mijn supraspinatus nog wat. Het voelt voor mij hetzelfde, het doet gewoon pijn en Nordic walken is daarmee eventjes van de baan. Eventjes maar, want het is juist goed om je arm te bewegen. Ik kan er alleen nog niet veel kracht mee geven.

Hoe komt het nou dat ik er weer last van heb? Ik was er ruim een half jaar vanaf. Vermoedelijk heeft het iets met het sjouwen van 30 (!) kilo klei te maken een paar weken geleden. Enthousiast had ik drie pakken klei aangeschaft en die moesten natuurlijk mee de auto in. En er ook weer uit, maar dat kon Partner mooi doen.

Nu ben ik dus veel aan het oefenen met mijn arm. Heen en weer zwaaien en oprekken, vooral niet stilhouden want ik heb mijn arm hard nodig. Ik wil voorkomen dat ie straks helemaal vast zit en dat mijn kleipoppetjes zitten te verdrogen omdat ik er niet mee verder kan.

Na de enthousiaste reacties op mijn vorige Painttekening, denk ik dat ik er in doorga (of doorsla). Het is overigens mijn linkerschouder die pijn doet en niet, zoals in de tekening, de rechter. Ik heb bij dit zelfportret een spiegel gebruikt, vandaar. 🙂

Nordic walken met plezier

appelig 16 reacties

Natuurlijk vind ik het leuk om te Nordic walken, anders was ik er al lang mee gestopt. Lekker een uurtje buiten met gezellige mensen. Toch kostte het me vaak moeite om daadwerkelijk de stokken te pakken en te gaan. De laatste maanden is dat echter veranderd. Misschien heeft dat wel iets met de lente te maken, maar ik kijk er nu naar uit en heb zin om naar de training te gaan.

Fanatiek
Soms lopen we een flink eind, een andere keer doen we wedstrijdjes. Dan verdelen we de groep (van ca. 10-12 personen) in kleine ploegjes en lopen we een estafette. Als ik ons dan zo op een rijtje zie staan en gaan, heb ik toch de neiging om te willen winnen. Eerst vond ik dat een beetje kinderachtig van mezelf en probeerde ik het ongemerkt te doen. Maar dan merk je dat anderen er ook last van hebben. Ze beginnen wat sneller te lopen, kijken schichtig naast zich en op het laatst ben je zonder dat je het eigenlijk wilt met een paar man aan het rennen.

Op een gegeven moment begon ik zelfs mijn eigen ploeggenoten aan te moedigen en dan is het hek natuurlijk van de dam. Dan heeft iedereen door hoe fanatiek je bent. Soms steek ik ook nog een stok uit, gewoon om de tegenstander wat af te remmen. Dat levert trouwens wel vaak commentaar op. Laat ik het er op houden dat ik blij ben dat er bij Nordic walken geen gele en rode kaarten uitgedeeld worden.

Al met al levert het naast veel spierpijn ook veel lol op. Wie had kunnen denken dat ik met mijn sportallergie nog zoveel plezier zou kunnen hebben in Nordic walken.

Nordic Walken met knipperlichtjes

appelig 14 reacties

Ik geef toe, het was wel weer even geleden dat ik een Nordic Walkingtraining gevolgd heb. Buiten was het koud en guur en ik was erg druk met mijn boetseerwerkzaamheden. Ik had dus wat lessen overgeslagen. Een paar weken geleden werd ik via de mail tot de orde geroepen door de trainster. Zij en de groep vonden het tijd worden dat ik weer meedeed.

Nieuwe lampjes
Zo stond ik vorige week in mijn nieuwe jack en met nieuwe sportarmbanden om klaar voor mijn eerste les van het nieuwe jaar. Het nieuwe jack (dat me heerlijk warm heeft gehouden) viel niemand op. Wel kreeg ik veel opmerkingen over de sportarmbanden met paarse lampjes. Ik had de lampjes op de knipperstand gezet. Zelf zag ik er natuurlijk weinig van, maar ze zijn dan ook bedoeld om anderen te laten zien dat ik er loop. De verlichte sportarmbanden heb ik aangeschaft na het lezen van het artikel over Light Up van Deborah.

De training
We hadden een nieuwe deelnemer in de groep en dan gaan we geen stevige wandeling van kilometers maken. Dan houdt de ´nieuwe´ ons namelijk niet bij. We liepen rondjes in het park. Na een testrondje waarbij de tijd gemeten werd, moest je als groepje vooraf aangeven hoe lang je over het rondje zou doen. Vervolgens moest je proberen exact die tijd te lopen. Dat bleek lastiger dan gedacht. Wanneer er plotseling iemand met een hond voor je opduikt verlies je meteen enkele seconden en moet je daarna weer sneller lopen.

Na afloop wilden de groepjes natuurlijk weten wie er gewonnen had. Er werd ook meteen onderhandeld over de prijs die gewonnen kon worden. Iemand zette mijn paarse lampjes in en ik geloof dat iedereen (behalve ik) het daar wel mee eens was. Voor mijn mede-lopers en anderen die graag de lampjes willen aanschaffen … zie hieronder de gegevens.

De sportarmbanden in roze, geel, rood, blauw, paars, oranje, wit en groen

Sportarmbanden bestellen
Een aantal studenten van de opleiding SportMarketing en Management verkoopt de armbanden in acht verschillende kleuren voor 6 euro per stuk (excl. verzendkosten). Voor het bestellen van de sportarmbanden kun je een kijkje nemen op de Facebookpagina van Light up. Je kunt ook een mailtje sturen aan lightup@hotmail.nl. 
Ik draag de sportarmbanden om mijn bovenarmen, maar als je bovenarmen (inclusief jas) dikker zijn dan 36 cm, dan past de sportarmband niet. Je kunt de armband natuurlijk ook wat lager om je arm dragen.